مسافر غروب

دگر به نام عاشقی مرا صدا نمی کنی
از این خزان تا ابد مرا رها نمی کنی

 نگاه بی پنـاه و اشـکهای سـاده مـرا
 میان وسعت نگاه خویش جا نمی کنی

چرا به خواب دستهای من سری نمی زنی
سـفر به شـهر بی مسافـرم چـرا نـمی کـنی

 بهار رفـت و تو نیامـدی به بـاغ خـاطـرم
 به وعده ای که داده ای چرا وفا نمی کنی

دوباره قد کشیده ای میان شعرهای من
در اوج بی خیالی ام مرا رها نمی کنی