معذرت خواهی
با اینکه میدونم اینجا سالی به ۱۲ ماه یک بازدیدکننده داره ولی باز از اون یک نفر معذرت میخوام که دیر به دیر آپدیت میکنم. امشب یکی از شعرای داریوشو میخوام بنویسم واستون که خیلی دوستش دارم و بیشتر شبها با همین آهنگش خوابم میبره
ای که بی تو خودمو تک و تنها میبینم هرجا که پا میذارم تورو اونجا میبینم
یادمه چشمای تو پر درد و غصه بود قصه ی غربت تو قد صد تا قصه بود
یاد تو هرجا که هستم با منه داره عمر منو آتیش میزنه
تو برام خورشید بودی توی این دنیای سرد گونه های خیسمو دستای تو پاک میکرد
حالا اون دستا کجاست اون دوتا دستای خوب چرا بی صدا شده لب قصه های خوب
من که باور ندارم اون همه خاطره مرد عاشق آسمون و پشت یک پنجره مرد
آسمون سنگی شده گلا انگار خوابیده انگار از اون بالاها گریه هامو ندیده
یاد تو هرجا که هستم با منه داره عمر منو آتیش میزنه
واسش دعا کنین که این آدم مغرور به خودش بیاد.
مسافر غروب
دگر به نام عاشقی مرا صدا نمی کنیاز این خزان تا ابد مرا رها نمی کنی
نگاه بی پنـاه و اشـکهای سـاده مـرا
میان وسعت نگاه خویش جا نمی کنی
چرا به خواب دستهای من سری نمی زنی
سـفر به شـهر بی مسافـرم چـرا نـمی کـنی
بهار رفـت و تو نیامـدی به بـاغ خـاطـرم
به وعده ای که داده ای چرا وفا نمی کنی
دوباره قد کشیده ای میان شعرهای من
در اوج بی خیالی ام مرا رها نمی کنی